Çünkü biz insanlar…
Tarihin her döneminde, birbirimizi öldürmenin bin yolunu bulduk.
Doğayı hoyratça kullandık, adaleti eğip büktük, güçlüye tapıp zayıfı susturduk.
Eşitliği slogan yaptık ama yaşam biçimi haline getiremedik.
Ve belki de tüm bunların sonunda, gökyüzüne dönüp bir kez daha sormamız gerekiyordu:
“Biz gerçekten insan olmayı becerebildik mi?”
Ben her canlının yaşama hakkına inanıyorum.
Bir insanın, bir ağacın, bir hayvanın ya da bir damla suyun bile…
Hepsi aynı yaşam zincirinin parçası.
Ama biz bu zincirin en üstüne çıktığımızı sanarken, aslında halkaları kırdık.
Ve şimdi gökyüzü sessizce bize bakıyor.
Eğer 3I/ATLAS gerçekten bir akıllı varlık taşıyorsa,
eğer o bir uzay gemisiyse ve içinde bir “bilinç” varsa —
dilerim ki o bilinç, bizim unuttuğumuz değerleri hatırlatacak kadar bilgedir.
Dilerim ki bu varlıklar, güç değil ışık getirirler;
hükmetmek için değil, rehberlik etmek için gelirler.
Çünkü insanlığın artık yeni bir silaha değil, yeni bir farkındalığa ihtiyacı var.
Belki de evrenin bir yerinde, bizden çok önce acıyı aşmış,
egoyu geride bırakmış,
barışla var olmayı öğrenmiş uygarlıklar vardır.
Ve belki 3I/ATLAS onların sessiz bir selamıdır.
Eğer öyleyse, hoş geldiniz.
Çünkü biz hâlâ adaleti arıyoruz,
biz hâlâ sevgiyi tam öğrenemedik,
biz hâlâ birbirimizi anlamayı bekliyoruz.
Ve eğer gerçekten bir gün bu varlıklar bize dokunacaksa —
dilerim ki ellerinde silah değil,
ışıkla örülmüş bir bilgelik taşısınlar.
Bizim unuttuğumuz insanlığı, bize yeniden öğretsinler.
Ben umutluyum.
Çünkü evrenin enerjisinin özü iyiliktir.
Karanlık sadece ışıksızlıktır.
Ve belki de 3I/ATLAS, o ışığın ilk yankısıdır.